Als afsluiting van de reeks ‘Kroniek van 120 jaar VVO’ het verhaal van Lizan Terhaar sive Droste-Hofstede, de eerste vrouwelijke voorzitter van de Velpse Voetbalvereniging Olympia (VVO).

Veel mensen werden benaderd, maar niemand stelde zich beschikbaar. Een brainwave binnen het jeugdbestuur doorbrak de impasse. Een van de jeugdbestuursleden, Peter de Cuijper, was bereid het voorzitterschap van het jeugdbestuur over te nemen van Lizan. Zo kwam voor haar de weg vrij zich te kandideren voor het voorzitterschap van de vereniging. Aldus geschiedde.

Besturen zat Lizan Terhaar in het bloed. Als puber was ze al voorzitter van het leerlingenbestuur van haar middelbare school en nadat ze de Academie voor Lichamelijke Opvoeding (ALO) met succes had doorlopen, vertegenwoordigde ze als gymnastiekdocent haar collega-docenten in bestuurlijke organen. Als moeder van vier zonen werd ze voorzitter van de Nijmeegse peuterspeelzaal en na de verhuizing van de familie naar Velp werd ze voorzitter van de Medezeggenschapsraad van de nieuwe basisschool van haar kinderen. Ook werd ze voorzitter van de Ouderenraad in Velp.

Haar vier zonen gingen voetballen bij VVO. Alle vier speelden ze in hun juniorentijd al menig keer in het eerste elftal. Na de afronding van hun middelbare school verdwenen ze één voor één naar Amsterdam en Utrecht om te gaan studeren. Voor VVO een sportief verlies.

Kort na haar aantreden als voorzitter van VVO, vroeg een journalist van een regionale krant of ze ‘verstand had van voetballen?’ Lizan antwoordde: “Ik heb affiniteit met voetbal. Ik heb altijd interesse gehad in de tactiek van het spel. In welke sport dan ook. Hockey, basketbal, volleybal. Ik vind het tactisch aspect altijd interessant en fascinerend. Maar verstand van voetbal? Ik heb een kind nooit leren voetballen.”

In hetzelfde artikel zegt ze het niet heel bijzonder te vinden dat ze als vrouw voorzitter is geworden van een voetbalclub. “Ik merk dat mijn omgeving het speciaal vindt, maar zelf sta ik er helemaal niet bij stil. Ik hoef me ook niet te forceren, ik ben en blijf gewoon mezelf.”

“Tijd is voor mij wel een belangrijk aspect. Als de kinderen klein waren geweest hadden ze mij echt niet hoeven vragen. Onze oudste drie zonen zijn de deur al uit en de vierde redt zich al heel behoorlijk zelf. Er is ruimte voor andere dingen en dan is zo’n klus als ik nu op me heb genomen natuurlijk een heel leuke invulling.”

“Ik begrijp waarom de resultaten niet geweldig zijn. We hebben een jong team en een nieuwe trainer. Die moet de tijd worden gegund om iets neer te zetten. Pas over twee seizoenen kun je daar een oordeel over vellen. De trainer doet alles wat in zijn vermogen ligt, de spelers zijn van goede wil, de trainingsopkomst is hoog en de wedstrijdinstelling goed. Bovendien is VVO niet een club waar snel onrust ontstaat. We moeten geduld hebben en volgens mij kunnen wij dat geduld goed opbrengen. Het zal ongetwijfeld een keer beter gaan.”

Zoals eerder gememoreerd trad Lizan aan in een bestuurlijk lastige periode. Energiek, enthousiast, empathisch en met een groot verbindend vermogen, slaagde ze erin de vereniging weer op koers te krijgen. De weg naar en de viering van het 100-jarig bestaan in 2001 waren ook een doorslaand succes. Een hoogtepunt in de historie van de vereniging. De vereniging kreeg het predicaat ’Koninklijk’ en vier ereleden van de club werden op grond van haar gedegen voordracht en argumentatie benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.

In het eerste decennium van de nieuwe eeuw slaagde Lizan Terhaar er met haar bestuur in om het eerste kunstgrasveld in de regio op de Pinkenberg te realiseren en ook de reeds lang gewenste renovatie van de accommodatie werd een feit.

Bij haar aftreden in november 2005 werd Lizan benoemd tot erelid van de club. Ze bleef de jaren daarna actief voor de vereniging en nam de portefeuille PR en Communicatie voor haar rekening. In 2006 werd bij haar de ongeneeslijke spierziekte ALS geconstateerd. Na een kort ziekbed overleed ze in januari 2007, pas 57 jaar oud.

Een groot verlies voor haar gezin, familie en vrienden, maar zeker ook voor VVO. Tijdens de indrukwekkende afscheidsdienst in de RK-kerk in de Emmastraat in Velp, werd ze gekarakteriseerd als ‘sprankelend, enthousiast en creatief. Gewoon een mooi mens. Een warm mens’.

Lizan was trouw aan de club en de mensen. Ze had het vermogen om mensen te binden. In haar laatste weken zei ze: “Ik heb een mooi leven gehad. Een mooie jeugd, een leuke opleiding gedaan en ik had een fijn gezin en lieve familie en vrienden.”

Lizan Terhaar sive Droste-Hofstede blijft voor iedereen die haar heeft gekend een dierbare herinnering.