• Sportieve malaise en een zilveren feest

    Na de gemiste promotie naar de 1e klas in 1919, volgde een periode met matige resultaten. In 1923 volgde op de laatste wedstrijddag zelfs degradatie naar de 3e klasse Oost. Vermeld dient te worden dat dit mede werd veroorzaakt door het vertrek in het begin van de 20-er jaren van diverse spelers naar Nederlands-Indië. In de hele periode 1907-1925 tellen we het onwaarschijnlijke aantal van 24 spelers die deze stap maakten. Zoals reeds eerder vermeld: jonge mensen die goed opgeleid en ambitieus waren en kansen zagen in onze voormalige kolonie. Hun ouders woonden daar of hadden daar een periode doorgebracht. Een netwerk met contacten was er al.

    Passend bij de gegroeide cultuur van de vereniging werd ieder moment aangegrepen om feest te vieren. Het 20-jarig bestaan in 1921 werd dan ook luisterrijk herdacht. Een veteranenwedstrijd en een gekostumeerde wedstrijd tegen Doetinchem, werd gevolgd door een feestavond in het Oranjehotel. Het Oranjehotel stond op de hoek Zutphensestraatweg - Heemskerklaan. Een hotel met een grote lommerrijke tuin, een ruime muziektent, een grote eetzaal en een kegelbaan. Het hotel is in 1930 gesloopt. Op de locatie staat nu een appartementencomplex.

  • Het Oranjehotel
  • Het lommerrijke terras
  • In het Herdenkingsboekje, uitgegeven ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan, is ook plaats ingeruimd voor de rubriek ‘Indische Bijdragen’. Daarin blikt oud 1e elftalspeler Demmink terug op het clubverleden onder de titel: ‘VVO als 3e klasser. ‘Ende despereert niet’. Een verkorte versie daarvan. Onze geel-zwarten, één der oudste 2e-klassers in het Oosten, hebben zich dan niet kunnen handhaven en zijn thans gedoemd in een lagere afdeeling te spelen. Hoe lang zal het nog duren, eer wij weer in de oude omgeving terug zijn? De kern van oudere spelers, aangevuld met het jongere element zal in staat zijn VVO, het Olympia van weleer, wederom in de hoogere afdeeling te brengen. Er is hoop voor de toekomst en de geel-zwarten zullen vechten als nooit te voren. In het Oosten en zelfs er buiten, had VVO een goeden naam. De Velpsche 2e klasser was populair, hetgeen wel blijkt uit de vele uitnoodigingen, welke wij van vereenigingen uit de 1e klasse ontvingen die zonder uitzonderingen aan de prettige wedstrijden tegen VVO terugdenken.

    VVO-ers, beschaamt de publieke opinie niet, laat zien wat een goede geest in de vereeniging vermag. En kom weer spoedig in het oude milieu terug. VVO-ers!. De hoogste afdeeling kan opnieuw bereikt worden: strijd in deze competitie dan ook tot het bittere einde, onderschat geen tegenstanders, en last but not least, gedenkt de woorden van den grooten Jan Pieterszoon Coen: ‘Ende despereert niet’.

    Medan, december 1925

  • December 1925. De voorbereidingen op het zilveren jubileum op 3 maart 1926 - VVO 25 jaar! - zijn in volle gang. De Feestcommissie onder leiding van de Baron van Pallandt doet een beroep op de leden voor een financiële bijdrage om het ‘programma der feesten’ te kunnen realiseren. Secretaris Schram is de geestelijk vader van het Herdenkingsboekje. Een historische schets van 25 jaar VVO.